Machu Picchu!!

Wat gaat de tijd snel! Onze laatste dag in Cusco is alweer aangebroken! Morgen laten we Peru achter ons en vliegen we naar Colombia, onze allerlaatste bestemming.. Nog dik 2 weken en dan gaan we alweer terug naar huis! Maargoed, zo ver is het nog niet en in de tussentijd hebben we ook hier in Cusco weer veel meegemaakt waar we met een dankbaar gevoel op terugkijken!

De eerste dagen Cusco hadden we hard nodig om uit te rusten en te wennen aan de hoogte en deze dagen hebben we dan ook niet heel veel meer over te schrijven dan dat we heel veel en lekker hebben gegeten. En ohja, dat we per ongeluk in een partyhostel terecht zijn gekomen, omdat we maar 2 nachten in ons eerste hostel konden blijven.. Hier hebben we echt geen oog dichtgedaan, omdat er herrie was tot 5 uur ’s nachts en vanaf 7 uur ’s ochtends.. De volgende ochtend hebben we dus zo snel mogelijk een hotel opgezocht waar we wel normaal konden slapen..

We hadden niet zo veel zin om de Sacred Valley en alle andere Inca overblijfselen te bekijken. Maar wat we wel hebben gedaan is paragliden! Niet over de Sacred Valley, maar wel over een andere, hele mooie vallei, omringt door groene bergen. Het was best spannend of het door zou kunnen gaan, want de wind stond de hele dag de verkeerde kant op. Dus na de hele ochtend bovenop de berg in het zonnetje te hebben gewacht, daalden we de berg weer af, om te lunchen in een nabijgelegen dorpje. Bij terugkomst stond de wind nog steeds verkeerd en vroegen de instructeurs of we ook de volgende dag zouden kunnen. Maar nee, de volgende dag zouden we beginnen aan de Salkantay trek.. Bij de instructeurs leek de hoop op goede wind vervlogen.. Maar we spraken af dat we toch nog een uurtje zouden wachten.. En de wind draaide!!! We konden gaan vliegen!
Eerst gingen er anderen, ik (Debbie) was bij de tweede ronde. Gerhard mocht niet tegelijk met mij vliegen, omdat er eerst een meisje moest die stond te huilen.. Vooruit.. Dan konden we elkaar zien vliegen en filmen.. Dus ik in het tuigje, korte instructie, en gaan maar! Alleen ging de wind een klein beetje liggen, dus vlak voordat we de berg afsprongen, moest ik ineens stoppen. Achteruit en nog een keer een aanloop. En toen vlogen we! Wauw.. wat was dat gaaf zeg! We kwamen in een mooie thermiek terecht en we gingen super hoog. Je kon alles overzien vanaf daar. Het klinkt cliché, maar ik voelde me net een vogel! Het was helemaal niet eng, juist heel rustgevend, dat geluid van het ruisen van de wind, de zon die al een beetje onderging achter de bergen en een heel mooi licht verspreidde over de vallei.. En af en toe een kriebeltje in de buik als we een stukje omlaag duikelden.. Het was echt heel bijzonder! Tot ik ineens merkte dat de anderen allemaal een stuk lager vlogen en nooit meer terug op de berg konden komen (dat was wel de bedoeling, omdat de anderen (o.a. Gerhard) niet meer zouden kunnen paragliden, het duurt namelijk veel te lang om vanuit de vallei met de parachute terug te komen..). Ik merkte dat mijn instructeur een beetje gespannen werd en dat hij heel veel moeite deed om de parachute omhoog te sturen. Ik was echt bang dat Gerhard niet meer zou kunnen! Maar toen kreeg hij toch nog een goede thermiek te pakken en vlogen we ineens weer omhoog. We landden iets lager op de berg in een aardappelveld en ik moest heel hard rennen om de parachute in de lucht te houden en uit het aardappelveld te komen. En geloof me: dat is echt vermoeiend, half zijwaarts in zo’n tuigje, in de mulle landbouwgrond, op 3000 meter hoogte.. Gerhard kwam eraan gerend en die moest snel met mij wisselen, voordat de wind ging liggen. Maar vanaf daar lukte het niet om de wind te vangen in de parachute, dus ook hij moest met parachute en al de berg wat hoger opklimmen, zodat het net wat makkelijker zou zijn om wind in de parachute te vangen.. Pfoe.. toen hij eenmaal vloog was ik behoorlijk opgelucht moet ik zeggen!! Ook hij heeft gelukkig nog een mooie vlucht gemaakt en heeft nog een mooie tijd in de lucht kunnen blijven voordat hij in de vallei landde. Ook Gerhard vond het super gaaf en heeft dus gewoon echt geen hoogtevrees meer!

Maar nu dan waarvoor we echt naar Cusco waren gekomen.. de Salkantay trek, met als eindbestemming: Machu Picchu!
We hadden deze vijfdaagse trek geboekt, dus we gingen in een groepje, met gids, koks en paarden om de spullen te dragen.. Voor ons weer een nieuwe ervaring. En eentje die in het begin best tegenviel. Ons groepje was gelukkig niet heel groot, naast ons nog 2 Amerikaanse meiden en een Italiaans stelletje. Ze hadden alleen niet zo veel wandelervaring. En de twee Amerikaanse waren net aangekomen in Cusco, dus nog totaal niet aan de hoogte gewend. Het tempo lag dus behoorlijk laag en om niet echt je eigen tempo te kunnen lopen is best vervelend. Maar toen we iedereen een beetje leerden kennen en erachter kwamen dat het ook wel gezellig was, lukte het steeds beter om gewoon te genieten van de tocht. Want het was wel echt een super mooie omgeving! Het was overal heel groen, met veel vlinders en kolibries. En al vrij snel had je uitzicht op hoge bergen en de Salkantay gletsjer, waar de trekking naar vernoemd is. Al de volgende dag gingen we de Salkantay pas ook daadwerkelijk over: 4630 meter hoogte! Pfoe.. dat was me een behoorlijke klim.. Maar gelukkig bereikte iedereen de top, en werd het vanaf hier weer makkelijker om te ademen. Vanaf hier begon het helaas wel te regenen.. En Gerhard en ik waren te eigenwijs om onze poncho aan te doen, dus waren we best nat aan het eind van de dag. Maar gelukkig hadden wij wel de luxe dat onze tenten op waren gezet onder een afdak, op een soort plateau, dus in de tent was het lekker droog! Dat was allemaal sowieso goed voor elkaar, ook de eerste dag stonden de tenten in een grote tent, waardoor het net even wat minder koud was. En dan was ook wel nodig, want mijn slaapzak bleek verdwenen (waarschijnlijk door het hele rugzak-kwijt-verhaal aan het begin van onze reis), dus we hadden maar één slaapzak.. Maar met wat minder slaap kun je ook best nog wel lopen.. En we werden ’s ochtends heel subtiel wakker gemaakt met een lekker warm kopje coca-thee en warm water om je gezicht mee te wassen!! Het eten was ook erg goed voor elkaar en de happy hours met popcorn en kaartspelletjes waren erg gezellig.. Dus toch ook best wat plussen aan zo’n georganiseerde trektocht!

De derde dag was het weer droog, en liepen we door een super mooie omgeving: nevelwoud. Ook weer met heel veel groen, bloemen, vlinders en vogels. Echt genoten van alles om ons heen! En we eindigden een stuk lager, dus daar was het lekker warm. De Amerikanen gingen vanaf hier met de bus naar Aguas Calientes, het eindpunt van de trekking, waarvandaan je naar de Machu Picchu kan. Dus vanaf die middag waren we nog maar met vier! Wel jammer dat ze weg gingen, want het was erg gezellig met hun en de communicatie met de Italianen was een stuk lastiger. Die spraken namelijk geen Engels. De Italiaanse man, Valentino, sprak wel Duits, dus in half Duits, Engels, Italiaans, Spaans, kwamen we er uiteindelijk wel uit.. Die middag zijn we naar de hotsprings gegaan, lekker al de pijnlijke spiertjes in het warme water.. Waarna de spierpijn helaas niet weg was, maar dat hoort er ook gewoon een beetje bij..

De vierde dag was een zware, maar wel ook weer super mooie dag. Langs koffie en bananenplantages en door jungle, maar wel steil berg op en berg af. En ook een erg lange dag: van half 6 ’s ochtends tot 5 uur ’s avonds. Maar toen waren we wel in Aguas Calientes en konden we weer in een gewoon bed slapen..

De volgende ochtend vroeg zijn we met de bus omhoog gegaan naar de entree van de Machu Picchu. Het was nog behoorlijk nevelig, maar daardoor ook heel mystiek, al die ruïnes op de berg.. En langzaam trok de mist weg en hadden we prachtig uitzicht. Wat een bijzonder geheel, al die inca gebouwen!! De tocht omhoog naar Machu Picchu Mountain was zwaar na 4 dagen bergwandelen.. Al die trappen die we op moesten.. Maar het uitzicht vanaf de top was het meer dan waard! Je kon helemaal uitkijken over de Machu Picchu, Waina Picchu, en de vallei eromheen. Wat een magische plek!

Op de weg terug naar beneden nog een familie wasbeer (oid) gezien, super cool! En nog vriendschap gesloten met een lama. En nadat we nog wat rond hadden gelopen bij de Machu Picchu, was het toen alweer tijd om te gaan, terug naar Aguas Calientes om onze rugzak op te halen in het hotel, te eten en de trein en bus terug naar Cusco te nemen!!!
Rond half 11 ’s avonds kwamen we moe en voldaan aan in ons hostel in Cusco. Een hele mooie ervaring rijker.. Maar ook erg blij dat we weer terug in de beschaving waren, konden douchen en weer met z’n tweetjes waren..

De afgelopen dagen hebben we lekker uitgerust, de spierpijn is bijna weg en onze buikjes zijn een paar keer gevuld met alpacavlees en cocktails..